НЕШТО ИДЕ НЕКАКО САМО ОД СЕБЕ, поезија/двостишија

341. Лош предзнак Сончев зрак гаснемеѓу две планини. 342. Летен дожд Среде жештина дождгола снага накиснува. 343. Плевел Плевел покрил запустена земја. 344. Старудија Самотен човек нема дерманод секаква старудија околу себе. 345. Последен Го...

311. Кажување Едно кажувањеза докажување. 312. Само Само е пилево што ми пее во самост. 313. Расцутување Дочекав уште едно расцутување на мојава тревожна природа. 314. Поразно сознание Никому не му иде...

396. До залез Бевме заедно до залезотна месечината. Потоа никогаш. 397. Мојата оставнина Мојава оставнина од животникому нема да му ја подарам. 398. Рамносилни На мегдан рамносилнисрца, души...

316. Горлив Во горливо катадневиепеплосан и рамнодушен. 317. Верба Мора под исто небо да се збератлуѓево што истрајале и траат. 318. Пораз Дали е најголем од сите...

361. Во туѓа земја Колку ли ќе бидам јасза сите што сум дошлак? 362. Ме има Сѐ уште сум гласенво својата сенка. 363. Одговор Не ме праша совреме, па не...

Самовластие Дресирани луѓе и животни во циркуски шатор.   Овчари и овци Во трло овци блејат дека овчари ги стрижат.   Безимени слепци Скитаат во туѓа пустошија безимени слепци уште живи.   ...