128. Двајца
Повеќе познајник одошто пријател:
-Мислиш дека ќе му оставиш на потомството нешто вредно од создаденото?
Прво се чудам зошто ме прашува, па се задумувам и му одговарам рамнодушно:
-А ти мислиш дека мислам на тоа?
Тој по малку упорито:
-Ако не мислиш, зошто толку многу создаваш?
Го загледувам, му се чудам зошто мисли така и решавам да го прекинам разговоров, поточно неговово распрашување:
-Создавам за да оставам нешто создадено и создавано од мене. А за вредноста…Мислам дека сум доволно самосвесен и учен да знам што е вредно, а што не е во моето и во чие било книжевно творештво. Сеедно дали и колку е признаено или воопшто не е. Ако си подготвен, доволно учен, ако мислиш дека знаеш, може да расправаме. Ако не си, доста ме прашуваше.
Се разотидовме молчешкум.
