156. Монолог како дијалог
Чест разговор помеѓу Јас обичен смртник и Јас книжевник во промислувачки мигови:
Јас книжевник:
-Од ден на ден без никакво претчувство станувам сѐ порамнодушен спрема собитијата поврзани и неповрзани со мене. Освен спрема создавањето. Не спрема досега создаденото од мене.
Јас обичен смртник:
-Можам да го разберам тоа. Веќе си човек во години, на прагот на осмата деценија. Тоа значи дека си сѐ понемошен физички, можеби и со бавно или забрзано слабеење на творечката енергија. Ама судејќи според активизмот на социјалните мрежи, не би рекол дека си баш рамнодушен спрема собитијата. Неретко жестоко реагираш со проблесоци во мислата и со статуси.
Јас книжевник:
-Се порамнодушен сум спрема нив оти имам сѐ помалку можност и надеж. Но, пред сè сум сѐ понемошен да влијаам, да придвижувам, да менувам.
Јас обичен смртник:
-А што се однесува на создавањето и би рекол наспроти создаденото, мислам дека нема друго освен она што го стори на неколку наврати: отворено, искрено и чесно да констатираш дека ти значи сѐ помалку, дури ништо не ти значи тоа што си непризнаен и имаш колку за живуркање.
Еве, Јас обичен смртник знам дека творештвото ти е многу обемно, грандиозно, а посакувам да ги завршиш сите дела што моментно наспоредно ги создаваш.
Јас книжевник:
-Доволно од тебе. Ти благодарам.
