26. Венеење
Ѝ венее снага,
ѝ венее мисла,
ѝ венее збор,
ѝ венее убост.
Под сонце,
на ветер,
во ноќ глува,
од ран здрач
во самотија.
Не оти ѝ дотежнале
коските,
не оти ѝ дотежнале
годините.
Оти нема рожба
што ѝ била
роса радосница,
оти нема семе
што в утроба
ќе ѝ заживее.
На врвица
кон нејзин врв
нов чекор стамен
не почнува.
