91. Јас и дождец
пред убост невина
Јас и овој дождец
што ромони
од точно на полноќ,
а е веќе рано утро,
заедно скоро долго
ќе роптиме;
оти веќе пред нас
не догледуваме
твое насмеано лице
на наше јаве
како во наш сон,
како што уште
од млади години
ни се прикажуваше;
болно, та преболно,
жално, та сомнежно
дека те немам,
дека те нема,
дека ни во жар
што тлее, а никако
да распали зборови
не ни се преродуваш.
А лицето твое
насмеано на наше јаве
како во наш сон
ни се прикажува
рамнодушно, студено,
на гола, на ледена стена
изделкано;
ниту зрак во зеници,
ниту молскот на усни
од радост и сладина.
А ни се прикажуваш
заносна, восхитна,
вознесена
во игра и песна
со древен, со сведен,
со екотен ритам
на срцето.
А ни се прикажуваш,
мене и на дождец
што ромони,
на прозорец наш
кон свет бескраен,
постојан.
Јас и овој дождец
заедно скоро долго
ќе роптиме
оти лицето твое
веќе не е насмеано
на наше јаве
како во наш сон.
А е веќе рано утро.
