8. Навечер кога излегуваме
на улица за чисти гради
Како ветрот
кога ќе ни фрли време
в река.
Како стариот зајак
со скршено уво
од моето детство
дури бега да не го фатам
за другото
(сега мислам дека зелката
што ја купивме
едно дамнешно утро
за појадок, ручек и вечера
никако не би смееле
да ја изедеме без него).
Како прва љубов
под напуштен багрем
оти е на умирање,
сосе милувањата
на нашите голи тела,
сосе желбата запрена
под засечена стреа
од старо железо,
направена за некои
без нас да починат.
Како тесната калдрма
насила издолжена
кон два-три бреста
до крај и почеток
на спомен на паднат херој
за слобода.
Како возбуден коњ
со тежок товар
варено дрво
што му треба
на неговиот стопан
за потпир на куќата
со стари огради,
направени пред замин
во невиднина.
Како игла со наденат конец
скриена в желудник
(за вез и пришивка
на закинато, скинато).
Како сенка што стои
исправена на балкон
до јажиња за облека
(ништо не им вели
на намерниците
и на заскитаните под неа),
со неразбрана тревога
во истрошена кула
скриена од болни погледи
поради поразија.
Како желбата за откривање
на минатото под земјата
што ја чекориме заедно
со една искривена нога
од некоја војна,
скршена, та зарасната;
со стара количка
што ја турка непознат воин
и тропа
за да предизвика бес
кај оној што нишани
во него,
а нему му се спие,
заедно со други ранети
што фрлаат мрежи
во суво езеро,
заедно со облакот
додека се плаши од нас
да не се истури предвреме,
та да го начекаме
празен и гол.
Така излегуваме на улица
за чисти гради.
Како наутро, како навечер,
како точно напладне,
како точно на полноќ
од туѓа куќа кон колиба
со запалено огниште.
Како носени на раце
од непознати добри луѓе
болни за љубов,
за нежност, за спокој,
за плач на дете
во кој ќе легнеме
никогаш да не станеме.
Така некако ние
излегуваме навечер
откога сме сами.
Така некако ние
излегуваме вечерва.
