8.
Деноноќно расте
грамада од молчења
студени пред мене
и меѓу луѓе живи
сè уште како живи.
Почна несетно,
првите едно на друго
од никого забележани,
па продолжи да расте
забрзано;
ненадејно за оние
кои откога се свои
не може никој
да ги замолчи.
Мене ми личи
на разурнат дом
преполн со скитници,
и голи бездомници
кои долго, предолго
биле на ветромет,
па немаат со друго
освен со молчење
да збираат сила
за по незнаен пат
да продолжат.
Грамада од молчења
која громогласно
морам во корен
да ја пресечам.
