Едно многу просто момче и многу мрзливо легнало под една круша зинато да чека да му падни некоја круша в уста.
Врвејќи Ристос со дванаесетте апостоли крај момчето, и посакал една вода од девојчињата што биле кај чешмата да си леат вода. Едно од најубавите и најумните отрчало со едно бардаче полно со вода и му дало на Риста да се напие.
-Ај да си блаосоено, мори девојче-је рекол-што ми даде вода да се напијам. Ајде да речи Госпо да го земиш она момче што лежи под круша.
Коа чуја друзите девојчиња тој блаосов од Риста, сите се изнасмејаа, чунки не му го одобрија блаосоот од Риста. И апостолите се изнасмеале (ама под мустаќ), како што беа се насмеале и девојчињата. За тоа нешто Ристос беше `и сетил и откоа беа заминале попотамо од чешмата, му рекол:
-Што се насмеавте вие, мои апостоли, дали дека го блаосоив девојчето што ме напи вода на чешмата?
-Е затоа се насмеавме, Господи,-му рекле.
-Вистина вам ви се гледа криво, арно ама за мене тоа је прао и за Бога, чунки Госпо сака да се плоди народо и да се множи и да се носат луѓето еден со други, арно девојче-лошо момче, лошо девојче-момче арно. Така да се врви овој кус век, чунки на овој век не можи у чоека да има две добра наедно. Ете така да знаите, браќа мои. Да никоаш да не се смеите на мојте блаосои, чунки јас знам што праам!
На тие збора си заќутија апостолите и уште еднаш не беа се насмеале на Риста, за сѐ што ќе напраил.
(Запишал М. Цепенков)
