48. Време-природа-човек
Деновите и ноќите, месеците и годишните доба се сè почудни, сè понеизвесни и сè понепредвидливи. Тешко се разграничуваат годишните доба, а нивните почетоци и завршувања веќе не се совпаѓаат со календарските. Напротив, тие веќе како да се испомешани меѓусебно.
Човекот сè потешко се прилагодува на ненадејните времиња и невремиња. Кои, се разбира, во најголема мера значат спротивставување на природата на она што тој со децении ѝ го прави. Борба за опстанок. Загрозена е нејзината рамнотежа.
Човекот од небрежност и негрижа, од несовесност и себичност деноноќно ја загадува природата. Ја труе, ја гори, ја опустошува, ја уништува. Ја видоизменува. Наместо да ја одржува и збогатува нејзината разновидност, наместо да ја негува нејзината постојаност, нејзината земна и небесна убавина.
На секој чекор во достапните и најнедостапните, во освоените и неосвоените предели природата веќе не може да дише, а камо ли да ги одржува ритамот и животворноста. Во многу предели е речиси мртва. Во многу убиена.
Изненадувачки и неразбирливи климатски промени: ненадејни движења на ветровите; чести и брзи промени на нивото на реките, езерата, морињата, океаните; постојано ширење на пустините; загрижувачко топење на ледниците.
Во најблиска пустелија од ден на ден се повеќе расфрлани или натрупани човечки, животински и птичји коски. На виделина, на студенина, во мрачнина. Меѓу нив сув ветар и тишина.
На природата не ѝ успева да го разбуди човечкото во човекот.
