НА МОИ ГОДИНИ, Почетни песни, стихозбирка

Потребно време за читање: < 1 минута

23. Старец

Катаден се разминува старец
со мојата сенка замислена
дали има уште сила
уште да ме дружи во самост.

Таа го гледа оддалеку
како чекори бавно,
премалено,
со свиткана снага,
и како ѝ се доближува
ѝ станува сè поблизок,
просто го чувствува
како да е негова.

Една квечер седна до неа
на клупа под канделабра,
скрши парче од црн леб
што го носеше во пазува
и ѝ го подаде
зашто му се виде гладна.

Јас не ја бев напуштил,
во меѓувреме
не ја бев оставил,
ниту, пак, помислила
веќе да не ми е требна.

Му свикав дека е моја,
дека е сè уште со мене,
да не се обидува
да ја придобие за себе
ако останал без своја.

Тој рамнодушно и без збор
стана, па продолжи бавно,
премалено по свој пат.

Веќе знам, сум сигурен:
во скорашно рано утро
ќе разберам дека умрел,
а во некое мое време
ќе го најдам свиткан
наземи,
со црн леб во пазува.

Leave the first comment