Го гледам, во срдба е човеков. Тоа не може да го сокрие од мене оти го знам.

Го прашувам:

-Зошто си срдит, човеку? Нешто ти е накриво? Што те насрдило толку многу?

Ми одговара нервозно:

-Немам никаква срдба. Што има да ме срди?

Му одговарам:

-Не знам и затоа те прашувам.

Тој:

-Ти велам, нема ништо.

Јас упорит:

-Не, не, има нешто. Добро те познавам. Со години сме заедно…Кажи ми. Можеби можам да ти помогнам или барем да ти олеснам.

Тој уште понервозно, со срдито лице:

-Ај доста! Ти велам дека нема ништо и готово! Ме срдиш.

Му се чудам:

-Јас?!

-Што си запнал толку? Срдит, па срдит! Баш ми е рамно…Ништо не ме засега.

Како да го чекав тоа:

-Ете, конечно признаваш! Срдба завладеала со тебе, човеку.

Последно од него со срдит глас:

-Добро, имаш право. Срдит сум и престани! Гледај си ја работата!

НАВНАТРЕ И ОДНАТРЕ, раскази/ескизи, 36