Не е она што мислиш оти е
додека си во занесен миг
на изгрев или залез на сонце
скрвавено од луто невреме
без мене како заштитник
на спокој од безнадежност.

Она е што не помислуваш
дека може да се случи
некој како јас да измами
некоја од твоите убавини
кои штедро им ги раздаваш
на случјани и намерни
минувачи низ твојот живот.

Не прашувај зошто јас
би посакал да те измамам
да влезеш во мојот еден свет
за после никогаш од него
да не можеш да излезеш.

Зарем не научи досега
дека секое мамење остава
траги како отворени рани
меѓу живот и смрт.

Од одамна досега мамам
некоја од твоите убавини
со која би можел некогаш
да заиграм а да не доиграм
страсна игра
до извесна утрешнина.

А ми се присторува
дека и ти мамиш некоја
од моите дребнулии
во овој минлив свет
скришно да премине
меѓу твоите убавини
дека уште не знаеш
колку може да ја разниша
нивната рамнотежа
та за мене веќе да не си
беспоговорна природа.

ЈАНЅИ ОД ЈАВА ВО ЈАЗОЛ, Грижен, стихозбирка, 22