Говори за сè што гледаш во себе
кога надвор од тебе се случуваат
секакви собитија и премрежија
кои не можеш да ги надминеш
молчешкум.

Говори за живот сегашен и иден
додека се раѓа љубов еднакво
блиска и далечна
а празна куќа на ветромет чека
некој да го запали огништето
во нејзината срж.

Говори за осамени стари и млади
во ѕидови од сите страни
соѕидани обѕидани снеможени
кои веќе немаат ни каде ни кога
ни со кого каде било
додека нивните времиња гинат
последни на бојно поле.

Говори за безогледни безумни
за тапоумни изродници
со очи скрвавени безочни
кои никако да ја остават земјата
што баботи и клокоти пустошна
додека небото се облачи
и стрела во неа со молскавици.

Говори за сè што ги унижува
свеста самосвеста достоинството
идентитетот
за ништожувањето на сушноста
на постоењето меѓу извори
семиња плодови и срца.

Но никогаш не говори тивко
туку громогласно
за да те слушнат сите
особено оглувените и онемените
а сè уште исправените
пред безимените    
а сè уште возвишените
пред непрепознатливите.

ЈАНЅИ ОД ЈАВА ВО ЈАЗОЛ, Грижен, стихозбирка, 23