1. За еден мошне културен Буле
-Ало Буле, одиме в екран, ај со нас,-му јавуваше комшито по мобиљка, она што го сретна во бусот номер четири и му даде финта со левото око.
-Мамченце, пушти ме в екран, мамченце пушти ме в екран,-молеше Буле и ги пикаше нозете во фармерките што ги испосече за да му се види нешто голо на ноџињата. (“Двесте крпи, еј, двесте крпи сум фрлил за нив, мрсулко ниеден“, му велше Буле еднаш за нив на еден мрсулко ниеден.)
-Оди, сине мамкино,- му се согласи мамченцето,- оди и гледај што гледаш.
-Ќе гледам, мамченце, ќе гледам. Ќе го гледам „Јад без покој и ‘рци“.
(„Мамченцето многу ме сака“, помислува во една луцида интервала Буле.)
Буле имаше соба два со два. На ѕидовите пет жени, скенирани од порно сајт, и три расипани часовници. Еднаш се обиде да поправи еден од нив, ама не можеше или не знаеше (уште нема поим што беше под прашање), па го остави расипан.
(„Само тој вреди милијарда“, им велеше Буле на мисовите што ги носеше во два со два да слушаат „Тоска“.)
Буле го гледаше „Јад без покој и ‘рци“ и заклучи дека филмаџијата знаел што сака, само што не знаел колку. „Можел и повеќе“, заклучи Буле.
Буле имаше грипок кога еднаш отиде да гледа опера. Лебедово езеро од Верди. Кога жената, што викаше во првиот чин, падна на штиците и почна да плаче. („Штиците значат живот. Нема јадење без нив, нема спиење, нема сексање“, ја убедуваше Буле својата приколка да дојде со него и да гледа.) Може почна жената оти падна, па нешто ја заболе. Буле се нажали и излезе од операта, па не виде што стана потоа. („Па добро, не можам да гледам кога цимоли“, му се правдаше на своето мамченце. Неговото мамченце му веруваше на Буле и ич не го караше што не останал да види до кога ќе плаче.)
