Конечно отпатував, бев, престојував во моето Долно Дивјаци! На ден? Час? Часкум? Стварно? Божемно? Сосем неважно!
Бев, минав некое време во семејната камена куќа, во задната од горните одаи, кон ридот и коријата. Го суредив, го исчистив огништето, запалив оган и не се чувствував осамено! Зошто? Како? Затоа што не бев сам? Не бев?! Не! Со мене беа татко ми, неговите браќа, мајка ми, моите сестри, братучеди, братучетки, подалечни ближни, соседи, знајни и незнајни дивјачани. Куќата полна, и долните и горните одаи. И малиот двор пред неа, и пред дрвената ограда и малата капија од искривени колци врзани со тељ и штици приковани со шајки…Жива, жизнена.
Јас и најближните поседнати околу огништето. Кој скрснозе наземи, кој на триножно столче. Се погледнуваме, си упатуваме едни на други насмевки, веселост оти сме заедно, насолзени очи; тивки меѓусебни прашувања и куси одговори. Не ги познавам сите, некои ги виѓавам првпат па ги прашувам кои се, чии се, по која линија сме род.
Зима е, јануари, некрстени денови, некој ден пред Василица; пред палење на василичарскиот оган, пред бабарите и нивната обредна магиска игра џамала со која ги гонат лошите духови. Наврнал снег, се белеат ридјето, покривите на куќите како насадени на нив, дабјето и буките натежнале од него.
Огнот се распламтува сѐ повеќе, во одајата е сѐ потопло. Под вршникот се пече леб, а во котлето, обесено среде со железен синџир, се вари грав со пастрма.
Се гласи дедо ми, развеселен:
-Знаев, сигурен бев дека кога-тогаш ќе се најде некој наш потомок да го оживее нашево огниште и да нѐ собере нас најближниве околу него. Наши предци нѐ поучуваа дека е напросто невозможно старо огниште да угасне засекогаш. Или во него или крај него или околу него. Може подалеку од него да има некоја трага, на камен, на сува земја, која кога-тогаш ќе биде откриена, протолкувана, прочитана и оживеана. И ние со неа.
Се гласам јас:
-Конечно дојдов. Не е важно дали последен пат, дали ќе поживеам за макар уште едно. И не е важно колку ќе останам со вас. Времето не значи ништо. Што се однесува на огништево, запалив оган во него не како нов почеток, ново заживување, туку како продолжение на човечки свет со живот кој постоел, постои и ќе постои, кој е безвременски.
Сакам на секаков начин да помогнам што побрзо да се реализира идејата нашево Долно Дивјаци да стане етно село познато во татковинава и во странство, привлечно особено за оние на кои минатото и сегашноста им се суштествени за траењето и истрајувањето.
Се гласи мајка ми:
-А јас, синко мој, се понадевав дека си дојден за да останеш засекогаш со нас. Конечно се собравме, во наше време сме. Твоите години веќе не се за патувања, за летања од еден до друг крај на светот. Особено дека ти беше, ти е голем та преголем копнежот по огништево, родниов крај, татковинава. Велиш дека во Австралија веќе немаш никој свој. Загинала внука ти, немаш никаков контакт со внукот, синот ти исчезнал, немаш свое живеалиште, си ја продал куќата и си се сместил во дом за стари лица, а на твојата Госпоѓа ѝ се избројани дните и ноќите…Ние не живееме без тебе.
Завладеа таговен молк помеѓу нас.
На мојата Госпоѓа ѝ се забрзува болеста. Наспроти надежта дека таа ќе се забави во домов, овде во Сиднеј, со секидневната здравствена нега, внимание и доброто колективно расположение; во кој сме веќе три недели и се прилагодивме, се чувствуваме исто како во куќата што веќе не е моја. Таа претчувствува, а јас знам. Ме информираа, ме подготвија дека има уште само два-три дена живот.
