13. Еден зрак

Продре зрак длабоко во пештерата на човекот кој заживеа во неа откога во оган му изгоре родот збиран за долги и мачни времиња. Продре и ја раздели мрачнината сосе тишината на две. Едната на пештерата, другата на човекот. Мрачнина во која нема никаков знак на опстанок, ниту може да се роди негова рожба. Во нејзина тишина која одамна ги поразила сите гласови трепетни.

Човекот не излегува од својата пештера со денови и ноќи, непрестајно обидувајќи се да ја пронајде проѕирката низ која продрел зракот, а откога разбра дека е залудно да се сојузи, да се соживее со него, да се договори како отсега заедно. Дали еден по друг, човекот по зракот или зракот по човекот, дали наспоредно. Или, пак, секој на своја страна, притоа строго внимавајќи да не се доближат, а камо ли да си ги вкрстат движењата.

Во меѓувреме човекот најмногу го вознемири сознанието дека зракот не е ниту сончев, ниту месечев. Не е ни од некој незнаен надвор од пештерата кој бара свое ново живеалиште меѓу стениве на Камена планина или во нејзината внатрешнина. Зракот, пак, најмногу се плаши човекот да ја затвори, да ја покрие некако проѕирката, па он да остане во негово владение. А е веќе толку уморен од патување низ неизвесни пространства, што не може ни барем мигум да се престори во најмало, незабележливо пламенче.

Човекот и зракот се веќе сигурни дека е неминовно од нив во нив да се појават сенки.