133. Бришење/горење/исчезнување
На социјалната мрежа Фејсбук (Facebook) го постирав овој статус кој предизвика многу реакции-лајкови, жалење и лутина:
Ми иде да изгорам, да пеплосам сѐ испишано од мене, па да исчезнам без трага!
Јас сум книжевник и мислител од Македонија со грандиозно творештво. Непризнаено, ненаградено, кое не ми обезбедува ни пристојна старечка живеачка.
И „дообјаснување“:
Со статусов не барам помагање. Нит’ се жалам, нит’ се фалам. Само констатирам состојба и аргументирам. Обезвреднето творештвото, маргинализирани и унижени творците.
Мислам дека е сѐ речено и не треба продолжение односно детализирање, конкретизација. Тој ме поттикнува да промислам дали тоа што „ми иде“ е воопшто можно денес. Се разбира, мислам на објавено или дело/творештво чие создавање и објава се едновремени односно наспоредни.
Веднаш ми се наметнува споредба со печатено дело, во книжен формат. Може ли тоа да го стори, да го „прибере“ целото издание самиот автор и да го изгори, да го пеплоса поради какви било причини? Ако може, ако го стори, тоа би значело дека воопшто и не било објавено! Значи, во статусов е најнапред „претпоставено“ тоа-објавено дело/објавено творештво.
Следствено, колку за споредба: колкумина поседуваат примерок од мојата прва стихозбирка „Куќа што молчи“, објавена во 1972. година која, разбирливо поради одамнешноста, денес не може да се најде/да се купи во книжарница? (Ова се однесува и на одамнешни изданија на дела од низа домашни и странски автори.)
Јасно е дека мислам на мојот „случај“ (се разбира, не единствен)-на објавени дела на Интернет и социјални мрежи, па и на електронски изданија.
Најконкретно:
Доволно е „со еден клик“ да ги блокирам или избришам адресата на мојата книжевна веб-страница (https://ljupco.panoptikum.mk/), на мојот профил/времеплов (https://www.facebook.com/genericar) и…и готово! Моето грандиозно творештво ќе го снема!
(Грандиозно значи: досега завршени/(с)уредени поетски, прозни, сатирични дела со илјадници песни, раскази, романи и проблесоци во мислата.)
Ќе остане на нечии профили на Фејсбук понешто споделено, ама тоа е занемарливо.
Уште ако продолжам да не објавувам во книжевната периодика, како и натаму (до смрт) да не дозволувам издавање на мое дело во книжен формат…исчезнав како книжевник и мислител од Македонија без трага!
Признавам дека ова ми е мошне, мошне интересно. Како некоја „сериозна“ игра без никакво значење: создавам дело, едновремено односно наспоредно го објавувам, а откако ќе го создадам го бришам! Кој го прочитал, го прочитал…
Всушност, онолку игри колку што дела создадов/создавам/ќе создадам. А со оглед на непризнаеноста на моето творештво, маргинализацијата и унижувањето на мојата творечка личност, на рамнодушноста на општеството/државата, сосем оправдана.
Така што, ми иде да…
