62. Чудак?!
Секој творец е особен човек, чудак? Јас искрено не знам.
Сосема лично и субјективно (молам никој да не ми забележи):
Јас чудак?! Којзнае…
Јас книжевник:
-Дека секојдневно пишувам и објавувам на социјалнава мрежа Фејсбук?
Јас обичен смртник:
-Зашто сакам и ми се може!
-Дека моето творештво брои илјадници (неброени) песни, двостишија, раскази, романи, ескизи („готови“ прозни скици), сатирично-хумористични дела, проблесоци во мислата, афоризми, енциклопедиски одредници-собрани во оформени ракописи од кои можеби ниеден нема да биде објавен како книга додека сум жив?
-Неважно!…Да, и за мене!
Јас книжевник:
-Дека ништо од тоа сѐ не вреди, не значи, не заслужува да биде дел од чиј било и каков било избор од македонското книжевно творештво?
-Не ме засега!…Треба? Колку?
-Дека ниедно мое оформено дело не е преведено на кој било странски јазик?
Јас обичен смртник:
-Жал ми е, ама…па што?
-Дека сум рамнодушен кон сѐ што е во врска со мене како творец?
-Нормално! Зошто да не?
Јас книжевник:
-Дека ништо не ми значи тоа што за досега објавените дела во печатен формат („само“ 8) и за тековното објавување на моето творештво ниту сум добил, ниту очекувам да добијам какво било признание или награда?
-А кому му значи?
-Дека нема шанса да станам член на МАНУ или да добијам национална пензија како многу други-заслужни? Ха!…Ха,ха, ха!
Јас обичен смртник:
-Дека новинарската пензија (не писателска) ми е доволна-колку за живуркање и за крепење во години(ве)?
-Доволна ми е!…Толку заслужив!
