-Си имал тежок живот?
-Зависи како гледаш на животот и што е тој за тебе. Белки не мислиш дека нечиј живот е целосно тежок, од раѓање до смрт.
-Се разбира дека не мислам. Кога човек мисли дека неговиот живот бил лесен, тежок, проблемски, проблематичен, со многу премрежја, тој обично мисли на оној дел од него што е непосредно или посредно поврзан со самостојноста или зависноста, со деловни успеси или неуспеси, со творечки сомнежи и достигања. Те прашав не како живот си живеел, живееш или кои биле тежестите во него, туку дали си имал тежок.
-Ќе ти одговорам дека сум имал многу, дури неизмерно тежок. Особено во моите поодминати години и во мојава старост. Многу години.
-На самодокажување?
-Погоди! Затоа што тоа си го препознал во други, па не ти е непознато? Ние не сме биле толку блиски за да го знаеш тоа. Или и ти мислиш дека токму времето на самодокажувањето е толку повторливо што е одамна „општо место“?
-Самодокажувањето кај секого трае најдолго. Почнува од млади години, од полнолетството, а не завршува ни по смртта. Друга е неговата леснотија или тежеста сама по себе, секогаш неспоредливи со чии било. А знам и дека самодокажувањето им е иманентно особено на творците.
-Мене самодокажувањето ми било и ми е најтешко. Тоа ми е најголемата тежина во животот. Знаеш зошто? Затоа што од една страна било и е обусловено од околностите и собитијата, а од друга од посветеноста на две едновремени и наспоредни суштини-деловниот успех, наречи го и како кариерен развој, и мислечкото и книжевното творештво.
-Јас смело тврдам дека со таквата самосвест сепак не си имал тежок живот. Напротив. Не го земам предвид материјалното во него.
-Смело тврдиш.
МОЛКНАТИ ДИЈАЛОЗИ, раскази/ескизи, 21