Гледам во недоглед студ,
слушам во тишина молк;
гледам ден без ноќ
недооден,
слушам ноќ без ден
преуморна.
Не е од мене,
од никого не е
овој спокој на природа
која како да ме брза
да се пронајдам конечно
себеси.
Сè од студот во недоглед,
сè од молкот во тишина,
сè со секој ден без ноќ
и сè со секоја ноќ без ден
од мене е за сите години
што ќе живеат долго
по моето втасување
на крајот
на сите краишта.
ВНАТРЕШНИ СОДРЖИНИ, Пустелија, поетска студија, 12