Го познаваат, го препознаваат во луѓе. Едни го слушаат со внимание, други не го дослушуваат. Најчесто седи на клупа под старо дрво пред дрвено мовче во паркот и зборува гласно. Како да е сам на светот. Обично во претпладневен час.
На шетачите пред него неретко им дофрлува замислено и ведро:
-Јас сум раскажувач. Нема ништо на светов за што не можам да ви раскажувам. Ако ме послушате, сигурно ќе се согласите дека раскажувам интересно, па и поучно.
Необичен старец. Со набрчкано и испиено лице, светнати сини очи, очила на носот. Во ветва волнена облека.
Во овој претпладневен час на клупата до него седнува средовечен маж и му се обраќа:
-Ве гледам и Ве слушам со денови, па решив да Ве прашам: дали она за што раскажувате сте го доживеале, сте го прежиеале или, пак, измислувате?
Раскажувачот како да очекуваше да биде прашан токму тоа:
-Во благодарам на прашањето. Долго чекам некој да ме праша токму тоа. Ви одговарам: секој раскажувач раскажува и доживеано и преживеано и измислено. Истовремено. Всушност, она за што раскажувам е секогаш помеѓу стварен и заумен свет, постоечко и непостоечко, случено, што може допрва да се случи и што е измислица. Инаку, никому не би му било интересно. И мене не би ми било. Ниту би имало некаква смисла.
Средовечниот маж станува и го допрашува пред да си ја продолжи прошетката во паркот:
-Простете, но Вашето раскажување мене воопшто не ми е интересно. Токму затоа.
Раскажувачот замолче, молчеше замислен некое време, па продолжи да раскажува гласно.
ДРЕБНАВОСТИ НА ДРЕБНАВ ЧОВЕК, наративна поезија, 6