Мојот пат започна на 10. 03. 1951. година во Скопје, Република Македонија. Дете на воено лице и домаќинка, со детство минато во Скопје, Тетово, Струмица… Учев во неколку основни училишта, а средно во гимназија Ѓорѓи Димитров, во Карпош-Скопје, каде и пораснав. Уживав во детсвото, особено со поезината уште во средношколските денови. Ја запознав Гордана од Орце, па започна новиот – заеднички живот, во Карпош, па во Козле, па во Аеродром, …. Како дете у основно, а и средношколец, пеев во хорови (за жал не ме задржаа, а им бев прв глас – ми сместија да изгубам позиција ради врски на еден другар, па бидејќи тоа не го трпев – неправда ) – ги баталив. Плачеа по мене, ама џабе им беше. Свирев и клавир. И во тоа уживав, ама вистински. Е, по спорт не бев, али по дружби – ме памтат. Забављав народ секогаш. Па ме сакаа сите, и ко дете, и ко тинејџер, а и ко „стабилен“ муж.

Студирав на Економскиот факултет во Скопје-Економска политика и развој. Факултетот ми беше досаден, но пишувањето на поезија, проза, беше тоа во што уживав. И додека „студирав“, започнав да работам во Радио. Потоа Чеде Шопкиќ буквално ме влечеше од кабинет во кабинет на професорите на Економскиот, ми ги снимаше предавањата на касети за да ги учам слушајќи и завршив вишо, станав економист (никад у активен живот). По хорот отидов на аудициjа во Радио Скопје. Ми правеа секакви проби, и…. ме спаси Бранко да не станам спикер. Ме прими во Спортска редакција. И ми падна бинго. Пошто им работев цели три години, дојде ред да ме пробаат ко спортски коментатор, заедно со Калински и Сипковски (млади таленти). Им се покажав најбољи спортски коментатор од прва, едно дваесетина минути дерби за испаѓање од Македонска фудбалска лига. Не ми текнува кои тимови играа, ама паметам дека ми се падна да коментирам тепачка и прекин на натпревар. Само што почнав со „Овде почна тепачка“, микрофонот ми го презеде Љупчо Стефковски и…така станав најбољи. Убаво ми беше, се изнашетав по светов, стасав дури близу двесте километри до Северен пол, во Финска, во едно гратче никој од вас чуо никад-Пиексамаки (на финале на Европско клубско првенство во одбојка-со одбојкарите на „Вардар“, класа на Богоевски).

Ама пошо бев поет ( на Б. Давидовски ептен му се допадна една моја песна за петел, објавена во „Млад борец“, особено стихот „Петелот пееше со точки“ и стално го рецитираше; па ради тога ми накалемија без везе прекар Петел, а немам везе со галските петли), ме префрлија во Културна, па со ред во сите радиски редакции (само не надворешно-политичка). Напрајв ептен радиска кариера и сам и колективно: преноси на Македонско радио од секакви настани и манифестации. Ги издвајам преносот од последниот конгрес на ЦК СКМ во Скопје и преносот од Кавадарци од погребот на првиот загинат македонски војник во војната за растурање на Југославија, Сашо Гешовски (од зад неговото гробно место; требаше да трае три минути, а морав да пренесувам 40 и кусур!; преносот е архивиран во светска радиска архива во Америка-така нешто). Како урнебесџија (еден од авторите, водителите, пишувач на текстовите и уредник на Радио Урнебес), тимски организирав и реализирав мислам 70 приредби низ цела Македонија. Теравме со Драган, Бубо, Цале, Унџел, Саше, Љупчо, Владе, Ацика…

Да, и Интерпол преку радио дозна и пратија екипа да снима. Или беа странски новинари? Знам дека го заебавме „Ослобоѓење“ од Сараево, објавија вест на прва страница, а откако го дознаа штосот лично ми се заканија дека ќе ме тужат. А што беше тоа ? У петок вечер глеав ТВ, имаше некои вести дека у Русија демек фатиле ванземаљци. Се јавувам на Бубо и екипата у сабота сабајле им давам сценарио да праат фрка на радио. Се испоплашија ама прифатија. И ги водев 6 саата од преку телефон. Беше тоа голема збрка. Репортери на терен, новински агенции дигаат паника, директорот ми врти и се заканува со отказ и казни… А најбоље беше што се погоди параглајдери да летаат тој ден, па имаа запалено круг на пољаната за да знаат каде да слетаат. Случајно. Ама беше ептен потаман. И ќе се памти. Е да, и рибарите беа најбоља публика. Збореа со жените преку радио. А да, и Драган го будев секое сабајле за да почнеме тачно у 6. Пази – цела недела снимаме содржина, и идеме у живо у сабота од 6-9, на Втора на радио, па после од 9-15 иде преземање програма од Прва, а од 15 до 20 продужуеме ние.

Е тука, распалив скроз. Ме памтат уште. Слушам, една женска по радијава се обидуе да ме имитира, ама џабе, не ѝ штима покрај викачиџиите. А Паноптикум имаше 2 термина со по 2 саата термин, со над 50 содржини од по 3 минути, и музика која Владе ја пакуваше у невидени миксеви. Сосе разговори со слушатели итн.

Једина ноќна програма со квиз. Имав слушаност врвна. Ја прекинав, па Бабиќ со екипата продужи на прва. Колку да се знае. Праев и други ноќни и утрински, водев и е мисија вести што ги почнуев со поезија (!)

Има еден Игор кој се праеше паметен у КМР со маратон од 24 часа. Демек фраер сакаше да е. Па му покажав што е што. И постигнав Гинисов рекорд од 25 часа соло радио програма на Втора програма на Македонско радио – РТС 2. Види, тоа се викаше Паноптичен медијатор. Јадев 2 пати, не спиев 3 дена. И вредеше. Ама ете, тоа у вода го фрлија. Јас не! Горд сум на постигнатото. А тој И*** испеа една за трубата. Верувам сфати дека си отпеа за себе најбољи хит икада.

Работев две години во Македонска телевизија како уредник на Контактната редакција. Го водев и го пренесов сигналот на МРТВ од Нерези во „Стојаница“ крај Вардар (така ја викаја кулата по директорот Стојан Димовски), ноќе пред и по полноќ и веднаш ме побараа да се преселам во Белград, да станам водител во РТС. Одбив од патриотски причини.

Напрајв ептен голема кавга со Д. Масевски оти наводно сум сакал да му ја земам Забавната редакција, а тој сакаше да му бидам само сценарист и водител, и се вратив во радиото. Неколку месеци раководството на МРТВ не знаеше за мојата самопреселба. Јас не ги шишав односно мислев дека сѐ им е под контрола и нормално да знаат за тоа. Тие месеци не ми се пишани за пензија.

Напрајв ептен голема кавга со Д. Масевски оти наводно сум сакал да му ја земам Забавната редакција, а тој сакаше да му бидам само сценарист и водител, и се вратив во радиото. Неколку месеци раководството на МРТВ не знаеше за мојата самопреселба. Јас не ги шишав односно мислев дека сѐ им е под контрола и нормално да знаат за тоа. Тие месеци не ми се пишани за пензија.

Е, а создадени и необјавени ми се 40 книги. Е тие ги објавувам тука, и ќе ги спакувам само за тука. Со забрана за објава на сите 40. Зошто? Бидејќи на конкурсите каде некои новопечени издавачи се обидуваа да објават мое дело, ме одбиваа. И Венко и…навивале за мене. Ама ете, според високите критериуми на поранешната Република Македонија не сум бил подобен. А па, во новава РСМ (што и да значи), неќу да чујам книга да ми се објави! Па, така !

Напишав студија (кај и да е ќе ја објавам на блог) „Аспекти на модерното радио – радио на современата модерност“, што е сублимат на практично искуство, согледби и сознанија од областа на теоријата на информацијата и теориите на комуникологијата, потоа филозофијата, естетиката, психологијата, социологијата, антропологијата и маркетингот. Студија !