Гушна ветер што запирка
по негов длабок издив
по изгрејсонце кое буден
го дочека по пробдеано
ниедно доба.
Го гушна него ветрот
колку да му ја олесни
мислата дека
пустошијава незапирно
се шири на сите страни
едновремено соголува
негов прв и последен
корен на постоење.
Останаа така гушнати
долго
он благодарен на ветрот
што го одложи дувањето
силно
бришењето на сите негови
траги
а он дека он е човек.
Пред зајдисонце
се поздравија срдечно
и се разделија во тага.
ОГОН ВО ПУСТОШИЈА, Замислувања, поетска студија, 73