КОГА СМЕ ЗАЕДНО, НЕРЕТКО МЕ ПРАШУВАШ ЗОШТО НИШТО И ЗА НИШТО НЕ ПРАШУВАМ. А ЈАС ТЕ ПРАШУВАМ И СЕ ПРАШУВАМ ЗОШТО ДА ПРАШУВАМ. ВАЖНО Е ДА СЕ ЗНАЕ ДЕКА СМЕ ЧЕСТО ЗАЕДНО.

НЕ Е ТОЧНО ДЕКА НЕМАМ НИШТО И ЗА НИШТО ДА ПРАШУВАМ. НЕ Е НИ ЗАШТО ИМАМ СВОИ ОДГОВОРИ НА ОНА ШТО И ЗА ШТО БИ ПРАШУВАЛ. ДА, ДА, СЕ РАЗБИРА, МИСЛАМ НА ПРАШУВАЊЕ НА КОГО БИЛО, СЕ РАЗБИРА ПРЕД СĖ НА НЕКОЈ ШТО ЗНАМ ДЕКА ЗНАЕ ИЛИ СУМ УБЕДЕН ДЕКА МОЖЕ ДА ОДГОВОРИ.

ПРИЗНАВАМ:

СЕКОГАШ КОГА СМЕ ЗАЕДНО, САКАМ ДА СМЕ БЕЗ ПРАШАЊЕ ЗА ШТО БИЛО. ЗАТОА ШТО НАПРОСТО НЕ ТРЕБА ДА ИМА ПРАШАЊА.

МОЈА СЛАБОСТ? НЕ БИ РЕКОЛ.

СИ ВЕТУВАМ НА СЕБЕСИ ДЕКА КОГА ЌЕ БИДЕМЕ ЗАЕДНО СЛЕДНИОТ ПАТ, БЕЗ ПРАШАЊЕ ЌЕ ТИ ОТКРИЈАМ НЕКОИ НЕШТА КОИ НЕ ТИ СЕ ПОЗНАТИ, А МОЖАТ ДА ТИ ПОМОГНАТ ДА МЕ ЗАПОЗНАЕШ ПОДОБРО. МОЖЕБИ КАКО ПРИКАЗНИ БЕЗ ПОЧЕТОК И КРАЈ.  

НАСЛОВИ (СЀ ВО НАСЛОВ), насловна проза, 60