Го пратил Господ ангелот за да му земат душата на еден чоек. Едно влегол в куќи, ‘и видел пет дечиња дробни околу татка си наредени сите и в очи му се пулиле и плакале. Сите пет биле лични како некои ангелчиња. Од голема сиромаштија сите биле голи и боси, така и мајка му била во искинати алишта.

Кога видел ангелот оти сите плачат и многу сиромаси сет, му се нажалило и отишол при некој стар чоек, веќе што бил догруан (престарен) и од него му ја зел душата, та му ја однесол пред Бога.

Кога видел Господ оти ангелот не му ја зел душата на сиромајот, ами од стариот, му рекол:

-Заошто, ангеле, не му ја зеде душата од сиромајот, за кого те пратив, туку му ја зеде од стариот, кај што не те пратив?

-Е, пред тебе, Господи, лага не бидуат- му рекол ангелот.- Ми се нажали за петте деца и жената му, што плачеа и дека ‘и видов сите голи и боси.

-Ја влези ангеле во најдлабокото море да ми изваиш еден камен- му рече Господ.

Влегол ангелот и изваил еден камен. Господ го натерал да го окршит и откоа го окршил, ето ти еден црв во каменот, туку се преаќал.

-Еј ангеле, виде оти во најздравиот камен имало еден црв? Кој го ранит него внатре, знаиш?

-Ти, Господи,- му рекол ангелот- го раниш. Да ми простиш оти ти грешив.

-Е, кога јас го ранам црво во каменот, ами не ќе можам шес души чоечки да ранам? Ај однеси му ја душата на стариот и земи му ја на сиромајот, оти мојте скришни работи никој не ‘и знаит.