Фидан Колески умираше долго. Цели шест ипол месеци по легнувањето во постела за повеќе никогаш да не стане, во ден сончев и спокоен. Не оти реши да умре на денот кога конечно му откажаа нозете и му премале снагата. Напротив, како старееше сè поупорно стануваше, излегуваше, се шеташе низ градот, просто не си признаваше умор. Тој одамна ја беше осознал неминовноста на умирањето штом човек веќе не ќе може никако да стане од кревет. Ни со припомош на најблизок. Згора и да чувствуваш како дење-ноќе понешто во тебе гасне, исчезнува или како веќе да не е твое.
Рамнодушно прифати дека е тоа тоа-почеток на умирање. Само да не трае долго. Смртта да му дојде што побрзо. Никој, поготово неговата друшка Зора да не се измачува гледајќи го, негувајќи го, пред сè друго да не дозволи од залегнување да му се отворат живи рани.
Залегна Фидан Колески, почна бавно и долго да умира. Како бавно и долго? Така што од една страна почна од ден на ден сè поизразито и сè поболно понешто да гасне во него, да исчезнува или како веќе да не е негово, а од друга беше свесен дека староста, осумдесет и една година и неполни два месеца, ни враќа нешто назад ни дозволува нешто напред. Природен процес. Како сè живо старо и престаро на светов.
А како старееше, сè повеќе му се молеше на Бога само да не залегне. Он да не дозволи неговата Зора да се измачува заедно со него. Таква добра душа тоа го заслужува, си повторуваше на себеси, им повторуваше и на свои познајници, пријатели, роднини и случајни собеседници. Би било убаво, ма најубаво тој да заспие и да не се разбуди. Да умре несетно, во спиење.
Не успеа да го измоли Бога. Зора падна, се струполи по скали, од нивниот стан во многукатница на првиот кат до приземјето и го скрши десниот колк. Па во инвалидска количка, па со патерици. Толку беше. Таа родолжи да го гледа, да го негува како знаеше и умееше. Со судни маки. Долгата умирачка на Фидан Колески продолжи уште побавно.
Ги најдоа мртви откако сосила провалија во станот. Легнати еден до друг во брачниот кревет. Гушнати. Со речиси распаднати тела.
НАВНАТРЕ И ОДНАТРЕ, раскази/ескизи, 62