6. Врвлеста песна

Долго искачував
планина
до небо голема,
до соголен камен
стара,
до вековен молк
постојна.

Стасав на врвот
во облаци
и се видов себеси
молња меѓу нив
што несопирливо
им ја распорува
мрачнината.

Не бев премален,
имав уште снага
во срцето,
па запеав моја
врвлеста песна
што го воспева
вкоренувањето
и опстојувањето
на идентитетот.