Секој збор си има своја тежина. За едни од мала поголема, за други од голема најголема. Во говорот и разговорот настојувај да не те умори.

Неколку зборови од нашиот народен говор:

-појата, појатка-незаграден дел од селска куќа, под покрив:; кошара, трем, летна кујна и др.;
-одвркне, одвркнува, одвркнување-одврати (го одвркна од тутунот), одби (го одвркна од другарите);
-егиди!, ејгиди!-значи исто што и дегиди!, дејгиди!-во обраќање кон некого или нешто, со потсилена емоционалност, особено во народната поезија: дејгиди, горо зелена!, дејгиди, младост!;
-крачка-чекор;
-амле-момент; на амлиња-на моменти;
-скимне, скимнува-падне случајно на ум некоја мисла, желба; текне: само да не му скимне да си отиде; ми скимна една идеја;
-џинс-род, сој, колено;
-слепота-полно или частично отсуство на вид; фигуративно со него сеизразува неумеење да се забележува, отсуство на здрав разум; означува и безнадежна слепота; фразеолошки и кокошкина, односно снежна слепота;
-риза-кошула: везена кошула- везена риза; крпа, убрус; слушање, послушност (пориза): татко и мајка не ризале; нозеве не ме ризаат; фигуративно значи правење услуга;
-патно-редно.

Моја „општонародна“ порака:

На амлиња те гледам убајно и крачка правам кон тебе за да ти довикнам:
Егиди, слепото, да ми скимне џинс со тебе, па и летно, па и зимно време во појата да седиме, се убоо да гледаме и редиме во животецот. Ти да ме ризаш, јас да те поризам, ко што е патно од веки веков.