33. Во река што зајдува на запад

Јас и ти во длабока студна вода
со нероден ветер во утроба мека;
нѐ горат зборој во него што бродат,
та полека тонеме во длабока сенка.

Огнени молњи ни параат очи
и воздиви страдни до навек без род;
во рожби збрани пронајдовме почин,
а денот со птица ни запеа во од.

Зајдува на запад матнава река без нас
зашто во корени екоти громовит глас.