Услов(е)носта е нужна кога е поврзана со знаењето, опитноста и мудроста. Таа со нив е докрај, а може да се престори во зависност, па и во меѓузависност. Услов(е)носта од сила, моќ, власт и властољубие, пак, смислата ја ништи наметнувајќи ја бесмислата.

Причинско-последичните врски и разврски се дел од секојдневната живеачка на човекот, сеедно дали дејствува и создава самостојно или во заедница. Посебно, пак, специфично, на своевиден начин кога и дејствувањето и создавањето ја условуваат неговата егзистенција. Човек со причина се раѓа и опстојува со оглед на последиците.

Услов(е)носта, причината и последицата го затврдуваат постоењето на човекот и светот.

ТИВКИ КЛОКОТИ, REFLEKSIVNI ISKAZI, 143