-Оставаш трага зад себе?

-Мислам да. Но, не знам колку длабока и до кога неизбришлива.

-Се надеваш?

-Зошто да се надевам? Не е прашање на надевање кога е збор за трагата. Чија било, значи и мојата. Не се трудам ни да биде надежна.

-Надежна?!

-Не знаеш дека има надежни и безнадежни траги?

-Не знам. Првпат слушам од тебе. Која е и каква е едната, а која и каква другата?

-Го знам тоа одамна. Сестрано сум го проучил. Надежните траги се оставаат за некое или нечие утре без време, а безнадежните се неуспешни обиди да се направат неизбришливи; на пример на камен, на карпа, во нечија трајна љубов …

-Според тоа, штом не се трудиш твојата трага да биде надежна, залудно се трудиш да ја оставиш зад себе.

-Добар заклучок.

-Нели?

-Да, но не е точен. Секој што создава што-годе, остава трага. Каква било. Суштината на човечката трага е дека е таа дел од неговата егзистенција и потврда на достигната цел. А што се однесува на избришливоста и неизбришливоста…Првата е жива и лесно согледлива зашто е површна, маргинална, минлива. Втората, пак, е сокриена, покриена, недогледлива и долго неизбришлива; тоа значи и предизвикувачка и поттикнувачка.

-Да те вратам на почетокот. Зошто оставаш трага зад себе?

-Искрено не знам. Можеби затоа што мислам дека мојата сегашна и идната егзистенција треба да се најцврсто врзани за постојаноста на животот.

МОЛКНАТИ ДИЈАЛОЗИ, раскази, 5