69. Дијалошки монолог

-Веќе не сакам да мислам!

-Мислиш!

-Не ми се мисли.

-Ама мислиш.

-Бесполезно е.

-Мислиш?

-Нема што да мислам.

-Не е бесполезно!

-Така мислиш?

-Не мислам. Знам.

-Како знаеш?

-Знајно е. Не си човек ако не мислиш.

-Ама човек мисли за човек што мисли.

-Така е.

-А човек не мисли зашто не сака да мисли.

-Ти си човек и мислиш. Дури многу.

-Велиш многу?

-Некогаш и премногу.

-За кого?

-За оној кому не му е до мислење на друг.

-А му е до свое?

-Ни до свое.

-Па како тоа јас премногу мислам за него?

-Нема како. Така.

-Тоа не е одговор.

-А што е?

-Тврдење.

-Може. Мислење како тврдење.

-Ќе престанам да мислам.

-Ти пак како на нашиот почеток.

-Ама е бесполезно да продолжам.

-Добро. Престани…А што ќе правиш?

-Ништо. Зошто да правам нешто?

-Зашто нема да мислиш. Да не мислиш да дејствуваш?

-Зарем мислењето не е дејствување?

-Може да е, ама не мора.

-Зависи? Од што?

-Од самото мислење. Има и мислечко недејствување, како што има немислечко дејствување.

-Ти ќе продолжиш да мислиш ако јас престанам?

-Ќе продолжам да те мислам.