104. Кога како

Некогаш било многу од мене
за сите како една живеачка
проста,
со вкоренување, растење
и извишување
на секое семе,
на секоја рожба.

Сега малку е од други
како што бев јас,
згора без ничија верба
дека сотирањево ќе престане
штом годишните времиња
одново ќе воспостават
рамнотежа
помеѓу гласот, знакот,
звукот и тишината.

Некогаш помислував,
многу се надевав
дека повеќе никогаш
нема одново да се случи
неволно вкрстување
на огнови и мразнини
во срце камено
кренато на небо
за секој човек и секој бог
да може да ја согледа
суштината на љубовта
и ведрината на духот.

Сега никако да заигра
сонце на хоризонтот
игра слободна, безгрижна,
секому знајна, непокорна,
како почеток на нова
согласност
на бистар вруток
и питомина.

Стравувам дека никогаш
повеќе за мене
и за боговите во мене
ќе нема ни зошто ни како,
ни некогаш засекогаш.