Еден чоек праел ал`шверешо од еден бакал на вересија. Зел чоеко сина си по себе и отишол кај бакало да купуа зајре.

-Дај му на детево, бакалбаши, троа зајре-му рекол чоекот.

Од сите зајриња, што му мерил по една ока, му дал ексик по еден стодрам. Демек оката тристадрам. Детето тоа нешто го сети, бакало оти му даде од сите зајриња по стодрам кусо, арно ама се застрамило да му речи да не му дава кусо. Си зело зајрето и си отишло дома.

-Татко бре, татко-му рекло детето вџашено- ами бакалон наш има ниет да не запустит.

-Заошто, бре синко, ќе не запустел-му рекол татко му- ја кажи ми да чујам?

-Море, како заошто, бре татко-му рекол син му-кога на секоја ока зајре ни дава по стодрам ексик? Ете затоа ќе не запустит.

-Море де, бре синко-му рекол татко му- ние нека сме живи, нека јади и бакало од нас по стодрам зајре, ние пак по тристадрам од него ќе јадиме. Не оти пари ќе му дајме да! Будала дал, ит`р јал!

-Е, лели било така, ако ни дават ексик-му рекло детето.