84. Растајнување

Што е со портретот на Аврам? Го завршија ли Љуба и Самобитна сенка? Завршен е за оној што долго не гледа никаква промена, никаква интервенција на платното, ама за нив не е сѐ додека е на штафелајот. И за Аврам.

Сега се заедно во ателјето, токму пред него. Аврам со озарено лице, со восхитени очи, Самобитна сенка чудно онемена, а Љуба седната на дрвена столица, со четкичка во десната рака и дрвена палета со измешани маслени бои, загледана во сините очи и огнот во зениците.

Аврам:

-Не е завршен мојов портрет? Нешто му недостасува?

Самобитна сенка:

-Можеби треба уште да се нагласи загадочната насмевка. А и огнот во зениците како да се шири.

Љуба:

-Не, не е завршен! Има уште многу работа…Авраме, сине мој, те молам постој крај прозорецон да те облее сончевината…

Аврам изненаден, речиси стаписан:

-Сине?! Ме нарече сине?…Јас сум твој син?!

Љуба гледајќи во портретот, со воздржан глас:

-Да, ти си мој син…Јас сум твојата биолошка мајка…Ете, веќе нема таење…Конечно узна. И беше време..Авраме, сине, отсега јас, ти, ние…

Вкочанети, загледани еден во друг. Молк и солзи.

(Автор на портретот: Џими Лоу, Јужна Африка)