Чудна е ноќва што не мисли
скоро да отиде во неврат,
како сите досегашни
и сегашни
негови мртви ноќи,
некогаш живи во живот.

Ноќва е ту во длабок молк,
ту немирна, ту глува,
ту врела, ту мразна,
ту спокојна, ту бурна,
дури крик, дури екот;
во ииедно доба збрана,
со ниеден знак бележана.

Се прашува дали многуте
други ноќи предолги
досегашни, сегашни и идни
биле, се и ќе бидат чудни,
исто такви, предолги,
скоро отидени во неврат?

Па си одговара во себе,
без да го чуе некој ближен
којзнае каде далеку,
дека ниедна не била таква,
а е сигурен дека нема
допрва да се случи
никогаш ни слична на неа.

Откога ѝ ги откри
говорот, после писмото
на стена меѓу две
црни и бескрајни пештери,
поготово откога ја разбра
пораката
упатена до оној што прв
ќе ги открие нејзините
говор и писмо,
таа му стана најдолга
во неговиот изминат живот:

Денот твој по мене ќе биде
јас како твое умирање.

ПРЕПЕВ НА ПЕВ И ПОВЕВ, Зрачат сни, поетска инсталација, 13