Се обидува да ми раскаже што ѝ се случило во нејзината последна љубов, ама никако не успева. Се пресекува во збор, тамам кога почнува да ми ја докажува како длабока, искрена, чесна, несомнена. Како нешто да ја спречува, ја тера да се воздржува. А ја гледам и слушам како со голем напор се обидува да почне за она што сака да го сподели со мене. Само успева меѓу два длабоки воздива да изусти, речиси да пропелтечи дека со неа се случило што се случило токму пред нивен заеднички чекор напред.

Ја прашувам дали е сигурна дека нејзината последна љубов била навистина длабока, искрена, чесна, пред сè несомнена; и ако била, тогаш зошто се пресекува во збор. Ми одговара дека е сигурна. Доволно е искусна, проживеала и преживеала многу љубови за да знае која, колку и до кога може да биде сомнежна. Ја прашувам тогаш што ја тера да се воздржува. Таа ми одговара дека се воздржува поради ненаправениот чекор напред во моментот кога решиле и биле подготвени да го направат.

Некако само по себе ми се наметна прашањето зошто посакала да сподели со мене нешто од како во нивната љубов. Долго молчи пред да ми одговори, како да се определува за еден од повеќе, па тивко, речиси шепотливо со продорен поглед вели дека некои мои постапки кога сме заедно често ја наведуваат на помисла оти меѓу нас има нешто повеќе од искрено и длабоко пријателство. Што е можеби вистинска непорочна љубов. Ја допрашувам што е со чекорот напред, дали мисли на таква, значи беспоговорна, независна од страста и од различноста на два света заедно, како и дали може да сподели со мене кон што поблиску е тој чекор. Таа одговара дека секако не може да стане збор за прв или нов, туку за чекор напред кон заеднички живот. Тоа особено ако се има предвид дека обајцата имале доволно љубовно и животно искуство, исто така подготвеност за соочување со секакви неизвесности и премрежја. Сепак, кога помислува на нас, на нашето пријателство кое според неа е несомнено нешто повеќе, чекорот напред би бил колку сигурен, толку стамен; затоа што токму непорочноста ја прави заедничката цел догледлива и достижна.

Долго молчешкум се премислувам дали да ѝ ја признаам мојата таена љубов кон неа, која досега не сум ја покажал, ниту сум ја искажал со гест или некој збор, најпрвин зошто досега, еве и сега се воздржувам плашејќи се со тоа да не го прекинам нашето долгогодишно пријателство, сепак решавам да бидам отворен:

-Знаеш, сосем се согласувам со тебе дека за заеднички чекор напред кога е збор за вистинска непорочна љубов, значи беспоговорна и независна од страста и од различноста на два света заедно, не е, поточно  не мора тој да биде прв или нов. Што се однесува на нас, толкувајќи некои мои постапки кога сме заедно, твоето љубовно искуство точно те навело на помислата оти меѓу нас има нешто повеќе од искрено и длабоко. Но, со оглед на нашите различни светови во кои долго живееме мислам дека е предоцна за наша љубов. Поготово за чекор напред во неа.

Таа потврдува:

-Никогаш не е доцна за вистинска непорочна љубов. Но, прифаќам дека е така. Не смееме да го искушаваме нашето долгогодишно пријателство.

При разделба дофрлува:

-А што се однесува на мојата последна љубов и заедничкиот чекор напред, во неа само јас предолго стоев во место.

НАВНАТРЕ И ОДНАТРЕ, раскази/ескизи, 37