Жално:

Човек на умирање легнат во бела постела, а околу него два-тројца ближни и молк. Често го прашуваат како му е, го боли ли, а тој само одмавнува со левата рака или одвај забележливо кимнува со главата. Десната рака и сета негова десна страна од снагата му се одземени.

Човекот во претсмртна постела повеќе ги држи (цврсто?!) затворени очите, а помалку ги гледа два-тројцата ближни. Погледот се повеќе и подолго му е втренчен во нешто далечно, можеби едвај догледливо. Ближните негде прочитале дека тоа е најчесто светлина кон која се упатил и сигурни се дека човекот брзо ќе угасне.

Една млада девојка во црвена свилена кошула и кафено сомотско здолниште клекнала крај човекот во бела постела и придушено рида.

ТИВКИ КЛОКОТИ, рефлексивни искази, 132