Прво излезе на чистина по долго лунѕање низ каменити и суви предели, па низ одвај проодни шуми со високи столетни дрвја, густи диви треви и трње, па низ живи мочуришта, брзаци, матни реки, длабоки води, мрачнини, пајажини,тишини, самотии и неизлечиви болештини. Излезе на чистина со последни сили, речиси пред последен издив, ранлив и скрвавен.

Излезе на чистина надевајќи се дека на неа ќе излезе и непријателот и конечно ќе се пресмета со него. Доволно беа сите досегашни судири со него без почеток и крај. Доволни беа неговите бегови и криенки пред конечен пораз и продолжено непријателство.

Внимателно се загледа во чистината; на сите страни, пред него, зад него, покрај него. Му се виде недогледна, бескрајна и безживотна. Како да е само тој, како да е сам. Да не е и тој веќе безживотен?…Каде е непријателот?!

Се праша дали чистината е навистина чистина. Да не е можеби некаква нему незнајна празнина или длабина како конечност, како негов крај? Можеби од преумора само му се присторува дека стасал на неа? Само ја замислува?

Да не доцни непријателот, па треба да го причека? Ако доцни, нема проблем. Тамам малку ќе одмори, ќе обнови сила и полесно ќе се справи со него, побрзо ќе го порази конечно. Најде сенка под карпа и седна во неа.

Почна да го фаќа дремка. Ѝ се опираше некое време, но безуспешно.

Во првиот сон му дојде неговиот непријател. Застана пред него, во сенката, и му рече со рамнодушен глас:

„Уште не научи дека јас не сум ти непријател како сите други твои поранешни и сегашни? Дека не сум ти ниту привремен, кого ќе го поразиш конечно, ќе го уништиш или ќе го натераш да се однесува и дејствува според твои морални и правни норми…Јас сум ти траен непријател, со кого веќе нема да се бориш за конечно да го победиш на чистина и да завладееш со него…Јас сум твојата совест“.

Се разбуди и воздивна длабоко.              

ЖИВОТВОРНА СОНЧЕВИНА, наративна поезија, 81