31. Кошмарна самота
Никогаш
не ми се случило
да бројам секакви
бубалки, птици
и ѕверки
разлазени, разлетани,
грабливи, стрвни
на моето
набрчкано чело;
станав жива вода,
ме гореше несоница
легната до мене.
Чудно несфатливо,
неодгатливо:
никако не можев
да ги избркам!
Никако не можев
да ги избркам!
Наеднаш собата
се соблече гола,
бесрамна пред мене,
и легна во мојата постела.
Срипав преплашен,
се качив на ѕидот
спроти прозорецот
отворен за да влезе
виделина,
а да внимавам што
следно ќе направи.
Може да ми дозволи
макар да ја домерам
нејзината голотија?
Полека, спокојно,
речиси незабележливо,
просто рамнодушно
стана, ме облече
во мојот црн костум
и го затвори прозорецот.
Кога се разбудив
брго-брго
го отворив прозорецот,
го соблеков црниот костум,
соголив снага,
а тие како на команда
почнаа да ме напуштаат.
Сал во еден миг
на болна самота
и длабок молк,
по многу слободни,
неповрзани,
случајни безредни,
безвредни зборови.
Бладав!
