За да бидеш што понароден (случај или елемент сеедно, а најдобро човек), мора да употребуваш што е можно повеќе народни зборови и изрази. Може и од други, ама пред сѐ од сопствениот народ. Нема врска дали од целиот или од дел од него (мислам на дијалектите). Ако се од други, избирај ги оние поблиските по значење и звук, општоприфатените, интернационализираните.

Постојаното богатење на својот народен говор (ко што ти збори народецот) најлесно и најбрзо оди со секојдневно читање на народни умотворби, особено на приказни и народни песни (песните можеш и да ги пееш ако знаеш како им оди пејанието).

А прави ко што правам јас одвреме-навреме: си стокмувам некоја порака до некои, до едикојси, и многу ми олеснува на душа и на срце.

Во приказните и песните можеш да ги сретнеш, меѓу многуте други, и следниве зборови:

-баеги-доста;
-светрум-брзо, наеднаш;
-чабук-брзо;
-дувар-ѕид;
-акибет-сепак, најсетне;
-стреш-внимание;
-навиле-залудно, напразно;
-кабаетлија-крив, виновен;
-илје и милје-без број;
-покосница-морница.

Моја народска порака:

Кренав дувар околу тебе оти светрум и со стреш ми се покажа пред очи ептен кабаетлија за ова на што сум и со што сум. Баеги ме умори, дури покосници ме навалија илје и милје, подумав оти навиле ќе бидат и повеќе од еден, ама акибет ми дојде на ред. Чабук ќе ми се кажат и покажат друзите за дувари.