Под една група средовечни мажи и жени необична, неповторлива глетка:

Легнале густи модри облаци врз град, го покриле сосем, што едвај да може да се здогледа последниот кат на највисоката катница; како некој да го покрил со мртви бранови на море без брегови, како да го покрил со пепел некое ветриште што го дотуркал од некоја опожарена планина, како некој да го задушил во густа пајажина која во себе ги заробила сите негови воздиви и издиви.

Групата со надежно внимание го следеа бавното движење на сонцето кон запад, чии зараци како од пеумора веќе да не се ни обидуваа да продрат низ глетката, да ја пробијат, барем процеп да направат низ густите модри облаци.

Средовечните мажи и жени се загледаа меѓусебно, молчеа долго, па најсетне едногласно решија веќе да не се симнуваат, да не се враќаат во градот. Да го напуштат засекогаш. Продолжија по врвицата кон далечниот врв на нивната планина.   

Тукушто завршуваше рано утро.   

ЖИВОТВОРНА СОНЧЕВИНА, наративна поезија, 80