34. Во премолк

Одамна е во премолк
на свет во граници
што се
ту високи и длабоки
ѕидини,
ту недвидливи траги
на нечии постоења.

Просто не забележува,
просто му е сеедно,
просто е како да не е
тој.

Дури му годи дека е
единствен во него
и никој како него
толку долго жив.

Секогаш е игралит,
секогаш жизнен,
скогаш самобитен.

Не се ни обидува
да излезе од премолкот
недостоен
за негови дела.