НЕКОИ ЛУЃЕ КАКО ЛУЃЕ БЕЗ ЦЕЛ ГИ СРЕЌАВА ЧОВЕК НА СВОЈА ВРВИЦА, ВО НЕГОВО ВРЕМЕ СОСЕ НИВНИ НЕВРЕМИЊА. ЗАСЕГА ИМ ГИ ПРЕПОЗНАВА СОВРЕМЕ, НО Е СĖ ПОВЕЌЕ ЗАГРИЖЕН. НЕ ТОЛКУ ДЕКА ТИЕ СТАНУВААТ СĖ ПОБРОЈНИ, КОЛКУ ДЕКА НИВНИТЕ НЕВРЕМИЊА СĖ ПОЗАБРЗАНО И СĖ ПОСИЛНО НАВЛЕГУВААТ, ПРОДИРААТ ВО НЕГОВОТО ВРЕМЕ. НАјЗАГРИЖЕН Е ЗАШТО НЕГОВОТО ВРЕМЕ КАКО ДА ГУБИ СИЛА, КАКО ДА СТАНУВА СĖ ПОНЕМОЌНО, ПА ИМ СЕ ОПИРА СĖ ПОМАЧНО.
НИШТО НЕ МУ ОДГОВАРААТ КОГА ГИ ПРАШУВА КАКО ИМ УСПЕАЛО НА НИВНИТЕ ВРЕМИЊА ДА ГИ ОСВОЈАТ, ДА ГИ ОБЗЕМАТ. КАКО ДА НЕ СЛУШААТ И КАКО ДА СЕ НЕМИ. НИШТО НЕ МУ ОДГОВАРААТ НИ КОГА ГИ ПРАШУВА ЗОШТО ОДАТ ПО НЕГОВАТА ВРВИЦА, ЗАРЕМ НЕМААТ СВОИ.
ОДВРЕМЕ-НАВРЕМЕ КАКО ДА ГИ ГЛЕДА СЛЕПИ, НО СĖ УШТЕ НЕ Е СИГУРЕН ДЕКА СЕ, НАЈНАПРЕД ЗАТОА ШТО НЕ СКРШНУВААТ ОД НЕГОВАТА ВРВИЦА И НЕ ПАЃААТ ВО ПРОВАЛИИТЕ КОГА ВРВИ МЕЃУ НИВ.
НЕКОИ ЛУЃЕ КАКО ЛУЃЕ БЕЗ ЦЕЛ СЕ СО СВОИ РАЗЛИЧНИ НЕВРЕМИЊА. НА ЕДНИ ИМ СЕ НЕНАДЕЈНИ И СИЛНИ ВЕТРИШТА, НА ДРУГИ СО ЦРНИ ОБЛАЦИ ШТО СЕ СУДИРААТ ГРОМОВИТО, НА ТРЕТИ ДОЛГОТРАЈНИ ПОРОЈНИ ДОЖДОВИ, А НА ЧЕТВРТИ ИМ СЕ ПЕКОЛНИ ГОРЕШТИНИ.
НА ЧОВЕКОТ НА СВОЈА ВРВИЦА НЕ МУ ПРЕОСТАНУВА НИШТО ДРУГО, ОСВЕН ДА ПРОДОЛЖИ КОН СВОЈАТА ЦЕЛ ПРЕД БЕСЦЕЛНИТЕ ЛУЃЕ, СОСЕ НЕГОВОТО ВРЕМЕ. КАКО НИВЕН ПРЕДВОДНИК.
НАСЛОВИ (СĖ ВО НАСЛОВ), насловна проза, 68
