-Разбрав дека им размина болката, со неа и тагата.

-И јас разбрав. Не можеле да се препознаат колку сјаела радоста на нивните лица.

-Ах, да ги сретнев…Макар на разминување…Ќе им порачав дека требаше многу порано да ги надминат разделбата  и самостите поради меѓусебни недоразбирања и неприфаќања на средината во која растат, живеат и се докажуваат како дејствени и творечки личности.

-Не е важно непотребно истрошеното време. Важно минало што било и да не се повтори.

-Којзнае, можеби им требаа разделбите и самостите за да спознаат колку се потребни еден на друг. И дека наместо неприфаќањето на средината многу е подобро, дури поздраво и порадосно прилаголдувањето на неа.

-Се согласувам. Особено зашто не станува збор за некаква туѓа, спротивна, противречна, сложена, ним спротивставена средина, туку за средина на блиски, роднини и пријатели.

-Мислам дека ќе запаметат колку болката, а со неа и тагата им размина самостојно, без сугерирање или припомош, без замешување од кого било.

-Да, но од друга страна ќе им разминеше многу полесно и побрзо со помош, поткрепа, поттик, расположба…

-Можеби. Во секој случај, тоа е големо животно искуство. Во најголема мера како зреење и затврдување на врската, љубовта, заедништвото…

-Ако ги сретнам скоро, макар на разминување, ќе им забележам зошто дозволија болката сосе тагата, што им размина без поголеми последици, да им остави толку длабоки лузни на нивните лица. Подлабоки од брчките на нивните чела.

-И јас…Мислиш дека ќе си дозволат пак?

-Не смеат да си дозволат! Нема пак да им размине.       

МОЛКНАТИ ДИЈАЛОЗИ, раскази, 7