Тој и таа секогаш и каде било заедно. Не деноноќно, туку во нивно, заедничко време. Значи, не се во свои? Се разбира.

Таа:

-Сакам да ми зборуваш за љубовта.

Тој:

-Што за неа?

Таа:

-Што-годе.

Тој:

-Не знам што. Сè е речено и запишано за неа. Од кого сè не. И од големи и од мали луѓе…Да не сакаш за нашава?

Таа:

-Може, ама не за како наша.

Тој:

-Разбирам…Не знам што…Нема што…Од она за неа што е наше заедничко?…Добро…Љубовта е живот, исто колку што е животот љубов. Со други зборови, нема живот без љубов исто како што нема љубов без живот.

Таа:

-Тоа ми се допаѓа. Продолжи.

Тој:

-Нема ни раѓање ни умирање без љубов. Значи, љубовта раѓа и умира.

Таа:

-Сакаш да кажеш дека сè живо и мртво на светов е од љубов, со љубов, за љубов и во љубов?

Тој:

-Кажав…Мислам дека најважно од сè во врска со љубовта како нашава е непорекливоста на нејзината убавина. Секоја љубов е убава зашто нема убавина без љубов.

Таа:

-А што е со нејзиното траење?

Тој:

-Ништо не е. Трае и ќе трае додека трае. Запомни од мене: ќе трае уште долго и ако престане.

Таа:

-Може да престане?

-Поради нешто престанува, но јас мислам дека не може да престане. Особено ако е како нашава.

Таа:

-Каква е нашава?

Тој:

-Жива и животворна во тебе, во мене и во нас.

Продолжуваат прегрнати по песочен брег на море на зајдисонце.

НАВНАТРЕ И ОДНАТРЕ, раскази/ескизи, 28