Momentum XXVI
Се јавувам за последен пат
Глас 1
Ова што се случува сега е голема смрт. Делириум. Сѐ од боите што се нафрлуваат на сценава. Вие можете да продолжите. Ви одговара. Јас од нив повеќе не можам да дишам. Заминувам. И онака мојата улога не беше многу значајна.
Глас 5
Сепак, ќе морате што поскоро да разговарате за теориите на смртта.
Хромотерапија.
Темната соба наеднаш ја полнат
со зраци кои жестоко брзо
си ги менуваат
сенките и боите
(Tranquille):
Ако ја отворам вратата,
ќе ме поздравиш со полна уста
и ќе молчиш јазикот да мирува.
Собава е топла;
ти гола,
јас во дрвени чевли,
во облека од железо,
во кожа од камен и земја.
Да издржиме ако треба
уште да им се подаваш
на сонцето и ветерот
(на водате веќе не)
поради неизвесноста
во однесувањето со генијот.
Ни ги покажува своите
најнови изуми
со кои сака да докаже
дека веќе
ни е срушено здравјето
од измами и детерминанти.
Се смее con suono pieno,
како наскоро ќе отпатува
да не остави во ваква сцена:
ти гола, јас виновник
за смртта на птицата
што ја ставивме во аквариум
поради еднаквост во говорот.
Ме заморува
твојата невнимателност:
пена ти тече од устата,
а не ја бришеш со шамичето
што ти е
во внатрешниот лев џебот
на срцето.
И тоа токму во време
дури ја следиме пустината
што го слави животот
со суви коњи, крави,
овци, камили и пци
од глад,
со ветер
и со песок во грлата
како recidivus.
Собава гори.
