На Госпоѓа Илина Мендеска ѝ ја открив тајната на Жива стена што живее со векови среде пустина која почнува на почетокот на крајот на градот. Неговите жители, како и оние кои доаѓаат за да го осетат неговото пулсирање и да се запознаат со хармонијата меѓу него и природата во него, стената ја викаат Жива стена. Очекувано, ако се знае дека таа е навистина жива. Поточно бавно, но забележливо се движи одлево надесно, оддесно налево, нанапред и наназад, а ноќе спие мирно, спокојно, како да е во длабок сон.

Тајната што ѝ ја открив на Госпоѓа Илина има врска со жизненоста на Жива стена. Дури би рекол дека е условена од неа. Сакам да речам дека таа ќе умре во оној момент кога за сите, и за жителите и за дојденците веќе нема да биде тајна. Затоа ја предупредив дека треба да остане само наша. Ме ислуша внимателно, без збор, како без здив.

-На јужната страна на нејзиното подножје се врежани знаци, всушност порака напишана со древно писмо, на јазик кој мислам дека засега ми е познат само мене. Јас како експерт за древни јазици го открив и одгатнав откога во тврдината на градот, со која тој и ден-денес успешно се брани од навалици на пустината, открив неколку камени плочи испишани со истите знаци. Кои се читливи доколку се читаат истовремено одлево надесно, оддесно налево, одгоре надолу и оддолу нагоре. Несомнено е дека станува збор за мртов јазик, можеби жив пред заживувањето на градот. Досега, во мојата истражувачка работа на ниедно друго место на светот немам откриено такво. Јас го именував стеновит. Камените плочи се наоѓаат во археолошкиот музеј, со моја белешка: „Овде пишува: „Жива стена е жива трага на последен наш живот. Во неа влегувам за да живеам скаменет сè додека е таа жива. Напишана е на стеновит јазик“.

Тајната:

-Жива стена е жива само благодарение на еден пустински ветар кој ја поместува неколку милиметри во текот на дваесет и четири часа, во нему сакан правец. Може да го почувствуваат, но не и да го догледаат само вљубени луѓе.  

НАВНАТРЕ И ОДНАТРЕ, раскази/ескизи, 38