77. Разрушени

Се разрушуваа долго, многу години. Најсетне, пред два дена конечно се разрушија. И старата куќа и животот во неа. Не се разрушија истовремено, во ист ден, туку едниот во еден а другиот во следен, но тоа е веќе сосем сеедно. А ни нема за кого да не биде. И куќата и животот во неа беа последните уште неразрушени во пустошното село.

Се држеа заедно, се крепеа меѓусебно, иако знаеја дека уште долго не ќе можат. Гледаа и чувствуваа како им се забрзува разрушувањето. Во последниве недели и денови го гледаа и го чувствуваа тоа рамнодушни, како предадени на смрт. Да, разрушувањето одамна го прифатија како долго умирање, а разрушеноста како конечна смрт. Можеа обете уште да им се опираат, да го продолжат умирањето, да се бранат од конечната смрт? Животот можеби можеше, а куќата секако не. Има зошто секако не: од раѓање се заедно. Имено, куќата заврши со градење, со поставување на последната керамида во истиот ден кога се роди животот и никогаш, во сето нивно изминато време не се разделија, не се оставија. Не беа еден без друг ниту миг.

Конечно се разрушија од снеможеност и старост? Животот не сосем, куќата сосем да. Животот во голема мера и поради самост. Најточно е да се каже дека куќата се разрушуваше и се разруши конечно од снеможеност и старост зашто животот во голема, можеби и во преголема мера беше самотен.

Куќата и животот во неа конечно се разрушија. Конечно станаа урнатини. Куп камења, дрвени греди, летви, глина, плитари, керамиди, шајки, железни прачки, зборови, кажувања, песни, игри, растења, молчења и тишини. Да, и болештини и смрти во љубов.