19. Уште идам, не си одам
Уште идам, идам,
и уште долго ќе идам
зашто не гледам,
не согледувам дека
треба да си одам.
Ако во меѓувреме
ми премали снага,
е, кога ќе премалам
полек-полека,
ако може сосем,
никој да не забележи,
ќе тргнам да си одам;
не знам каде,
можеби во неврат,
ама сигурно
сѐ поблизу
до бездната на молкот
и тишината.
Уште идам кон тебе,
со тебе, друшке моја,
до јас без тебе
или до ти без мене;
спокојно, жизнено,
напати возбудено,
напати навикнато,
напати минливо,
напати за паметење.
Уште идам кон вас,
со вас, ближни мои
и далечни мои,
дека од иста крв сме,
од исто семе;
дека знаеме кои сме,
кои бевме, кои ќе сме
и дека сме стамени,
дека сме вкоренети
дека во секакви
времиња и невремиња
сме незапирни.
А кога ќе тргнам
да си одам,
никој да не узнае
што сѐ и колку сум
во сѐшто е мое,
во сѐ што е наше
на небо и на земја.
За по мене секој
да може
сам и непореклив.
